…tre autunni….

 

 

 

 

 

 

 

 

Propongo una poesia di Kolec Traboini,

ringrazio Melisa Idrizi per avermi fatto conoscere questo poeta e

per aver avuto la pazienza di tradurcelo dal albanese,

grazie…

TRI VJESHTA
në mos përgjithmonë, të paktën e pata në tri vjeshta
në tri stinë pashë drunin e mollës të zhvishej
të hidhte poshtë tek këmbët e mia edhe gjethen e fundit
…
atëherë, kur në degë kishin mbetur vetëm fruta të pjekuna
si diej që zhyteshin muzgjeve në det
ndjeva dallgët e mia që pushtonin leshterikët e brigjet të fjetuna

e rroka me puthje lakuriqësinë drithëruese
mbi gjinj i vura gjethe të kuqërrëmtë
e piva deri në fund pikën e lotit në sytë e saj eterikë

më dha çdo gjë që kishte, me zjarr e me flakë
detin tim e përpiu pa mundur të shuhej krejt
se i duhej pak prush për të nesërmen për trupin eshkë

në mos përgjithmonë, të paktën e pata në tri vjeshta
e tri vjeshta nën floknajën e hanës, nuk janë pak për një jetë.

TRE AUTUNNI
se non per sempre, almeno per tre autunni l’ho avuta
per tre stagioni ho visto il legno del melo spogliarsi
e gettare ai miei piedi anche le ultime foglie
…
poi, quando sui rami sono rimasti  solo frutti maturi,
come  soli che si tuffano nel mare,
ho sentito le mie onde impadronirsi di alghe e rive dormienti.

con  i baci ho abbracciato la gelida nudità,
sui seni le ho posto foglie rossastre
e nei suoi occhi eterei ho bevuto fino all’ultima goccia delle sue lacrime

mi ha dato tutto ciò che aveva, con fuoco e fiamme
che il mio mare ha inghiottito senza riuscire a spegnere,
poiché l’indomani le potesse servire della brace per il ligneo corpo

se non per sempre, almeno per tre autunni l’ho avuta
e tre autunni sotto fiocchi di luna, non sono pochi per una vita.